inanitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ināniō
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | inānītus | inānīta | inānītum | inānītī | inānītae | inānīta | |
| Genitive | inānītī | inānītae | inānītī | inānītōrum | inānītārum | inānītōrum | |
| Dative | inānītō | inānītō | inānītīs | ||||
| Accusative | inānītum | inānītam | inānītum | inānītōs | inānītās | inānīta | |
| Ablative | inānītō | inānītā | inānītō | inānītīs | |||
| Vocative | inānīte | inānīta | inānītum | inānītī | inānītae | inānīta | |
References
- “inanitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.