inaratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of inarō
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | inarātus | inarāta | inarātum | inarātī | inarātae | inarāta | |
| Genitive | inarātī | inarātae | inarātī | inarātōrum | inarātārum | inarātōrum | |
| Dative | inarātō | inarātō | inarātīs | ||||
| Accusative | inarātum | inarātam | inarātum | inarātōs | inarātās | inarāta | |
| Ablative | inarātō | inarātā | inarātō | inarātīs | |||
| Vocative | inarāte | inarāta | inarātum | inarātī | inarātae | inarāta | |
References
- “inaratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inaratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.