inditus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of indō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | inditus | indita | inditum | inditī | inditae | indita | |
| Genitive | inditī | inditae | inditī | inditōrum | inditārum | inditōrum | |
| Dative | inditō | inditō | inditīs | ||||
| Accusative | inditum | inditam | inditum | inditōs | inditās | indita | |
| Ablative | inditō | inditā | inditō | inditīs | |||
| Vocative | indite | indita | inditum | inditī | inditae | indita | |
References
- “inditus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “inditus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- inditus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- inditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.