induens
Latin
Etymology
Present participle of induō.
Participle
induēns m, f, n (genitive induentis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | induēns | induēns | induentēs | induentia | |
| Genitive | induentis | induentis | induentium | induentium | |
| Dative | induentī | induentī | induentibus | induentibus | |
| Accusative | induentem | induēns | induentēs | induentia | |
| Ablative | induentī | induentī | induentibus | induentibus | |
| Vocative | induēns | induēns | induentēs | induentia | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.