infitians
Latin
Etymology
Present participle of īnfitior.
Participle
īnfitiāns m, f, n (genitive īnfitiantis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | īnfitiāns | īnfitiāns | īnfitiantēs | īnfitiantia | |
| Genitive | īnfitiantis | īnfitiantis | īnfitiantium | īnfitiantium | |
| Dative | īnfitiantī | īnfitiantī | īnfitiantibus | īnfitiantibus | |
| Accusative | īnfitiantem | īnfitiāns | īnfitiantēs, īnfitiantīs | īnfitiantia | |
| Ablative | īnfitiante, īnfitiantī1 | īnfitiante, īnfitiantī1 | īnfitiantibus | īnfitiantibus | |
| Vocative | īnfitiāns | īnfitiāns | īnfitiantēs | īnfitiantia | |
1When used purely as an adjective.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.