infortunatus
Latin
    
    Etymology
    
From in + fortūnātus (“fortunate”), perfect passive participle of fortūnō (“make prosperous”).
Pronunciation
    
- (Classical) IPA(key): /in.for.tuːˈnaː.tus/, [ĩːfɔrt̪uːˈnäːt̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /in.for.tuˈna.tus/, [iɱfort̪uˈnäːt̪us]
Adjective
    
īnfortūnātus (feminine īnfortūnāta, neuter īnfortūnātum); first/second-declension adjective
Declension
    
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | īnfortūnātus | īnfortūnāta | īnfortūnātum | īnfortūnātī | īnfortūnātae | īnfortūnāta | |
| Genitive | īnfortūnātī | īnfortūnātae | īnfortūnātī | īnfortūnātōrum | īnfortūnātārum | īnfortūnātōrum | |
| Dative | īnfortūnātō | īnfortūnātō | īnfortūnātīs | ||||
| Accusative | īnfortūnātum | īnfortūnātam | īnfortūnātum | īnfortūnātōs | īnfortūnātās | īnfortūnāta | |
| Ablative | īnfortūnātō | īnfortūnātā | īnfortūnātō | īnfortūnātīs | |||
| Vocative | īnfortūnāte | īnfortūnāta | īnfortūnātum | īnfortūnātī | īnfortūnātae | īnfortūnāta | |
Related terms
    
References
    
- “infortunatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “infortunatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- infortunatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.