inimicatus
Latin
    
    Etymology
    
Perfect passive participle of inimīcō
Participle
    
inimīcātus (feminine inimīcāta, neuter inimīcātum); first/second-declension participle
- made an enemy, having been made an enemy
Declension
    
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | inimīcātus | inimīcāta | inimīcātum | inimīcātī | inimīcātae | inimīcāta | |
| Genitive | inimīcātī | inimīcātae | inimīcātī | inimīcātōrum | inimīcātārum | inimīcātōrum | |
| Dative | inimīcātō | inimīcātō | inimīcātīs | ||||
| Accusative | inimīcātum | inimīcātam | inimīcātum | inimīcātōs | inimīcātās | inimīcāta | |
| Ablative | inimīcātō | inimīcātā | inimīcātō | inimīcātīs | |||
| Vocative | inimīcāte | inimīcāta | inimīcātum | inimīcātī | inimīcātae | inimīcāta | |
References
    
- inimicatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
    This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.