innuens
Latin
Etymology
Present active participle of innuō
Participle
innuēns m, f, n (genitive innuentis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | innuēns | innuēns | innuentēs | innuentia | |
| Genitive | innuentis | innuentis | innuentium | innuentium | |
| Dative | innuentī | innuentī | innuentibus | innuentibus | |
| Accusative | innuentem | innuēns | innuentēs | innuentia | |
| Ablative | innuentī | innuentī | innuentibus | innuentibus | |
| Vocative | innuēns | innuēns | innuentēs | innuentia | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.