inruens
Latin
Etymology
Present participle of inruō.
Participle
inruēns m, f, n (genitive inruentis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | inruēns | inruēns | inruentēs | inruentia | |
| Genitive | inruentis | inruentis | inruentium | inruentium | |
| Dative | inruentī | inruentī | inruentibus | inruentibus | |
| Accusative | inruentem | inruēns | inruentēs | inruentia | |
| Ablative | inruentī | inruentī | inruentibus | inruentibus | |
| Vocative | inruēns | inruēns | inruentēs | inruentia | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.