insinuans
Latin
Etymology
Present participle of īnsinuō.
Participle
īnsinuāns (genitive īnsinuantis); third-declension one-termination participle
- penetrating etc.
- insinuating
Declension
Third-declension participle.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | īnsinuāns | īnsinuantēs | īnsinuantia | ||
| Genitive | īnsinuantis | īnsinuantium | |||
| Dative | īnsinuantī | īnsinuantibus | |||
| Accusative | īnsinuantem | īnsinuāns | īnsinuantēs īnsinuantīs |
īnsinuantia | |
| Ablative | īnsinuante īnsinuantī1 |
īnsinuantibus | |||
| Vocative | īnsinuāns | īnsinuantēs | īnsinuantia | ||
1When used purely as an adjective.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.