insinuatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of īnsinuō.
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | īnsinuātus | īnsinuāta | īnsinuātum | īnsinuātī | īnsinuātae | īnsinuāta | |
| Genitive | īnsinuātī | īnsinuātae | īnsinuātī | īnsinuātōrum | īnsinuātārum | īnsinuātōrum | |
| Dative | īnsinuātō | īnsinuātō | īnsinuātīs | ||||
| Accusative | īnsinuātum | īnsinuātam | īnsinuātum | īnsinuātōs | īnsinuātās | īnsinuāta | |
| Ablative | īnsinuātō | īnsinuātā | īnsinuātō | īnsinuātīs | |||
| Vocative | īnsinuāte | īnsinuāta | īnsinuātum | īnsinuātī | īnsinuātae | īnsinuāta | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.