interceptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of intercipiō.
Participle
interceptus (feminine intercepta, neuter interceptum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | interceptus | intercepta | interceptum | interceptī | interceptae | intercepta | |
| Genitive | interceptī | interceptae | interceptī | interceptōrum | interceptārum | interceptōrum | |
| Dative | interceptō | interceptō | interceptīs | ||||
| Accusative | interceptum | interceptam | interceptum | interceptōs | interceptās | intercepta | |
| Ablative | interceptō | interceptā | interceptō | interceptīs | |||
| Vocative | intercepte | intercepta | interceptum | interceptī | interceptae | intercepta | |
References
- “interceptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “interceptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- interceptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.