intercipiens
Latin
Etymology
Present participle of intercipiō.
Participle
intercipiēns m, f, n (genitive intercipientis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | intercipiēns | intercipiēns | intercipientēs | intercipientia | |
| Genitive | intercipientis | intercipientis | intercipientium | intercipientium | |
| Dative | intercipientī | intercipientī | intercipientibus | intercipientibus | |
| Accusative | intercipientem | intercipiēns | intercipientēs, intercipientīs | intercipientia | |
| Ablative | intercipiente, intercipientī1 | intercipiente, intercipientī1 | intercipientibus | intercipientibus | |
| Vocative | intercipiēns | intercipiēns | intercipientēs | intercipientia | |
1When used purely as an adjective.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.