intortus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of intorqueō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | intortus | intorta | intortum | intortī | intortae | intorta | |
| Genitive | intortī | intortae | intortī | intortōrum | intortārum | intortōrum | |
| Dative | intortō | intortō | intortīs | ||||
| Accusative | intortum | intortam | intortum | intortōs | intortās | intorta | |
| Ablative | intortō | intortā | intortō | intortīs | |||
| Vocative | intorte | intorta | intortum | intortī | intortae | intorta | |
References
- “intortus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- intortus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.