irrumans
Latin
Etymology
Present participle of irrumō.
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | irrumāns | irrumāns | irrumantēs | irrumantia | |
| Genitive | irrumantis | irrumantis | irrumantium | irrumantium | |
| Dative | irrumantī | irrumantī | irrumantibus | irrumantibus | |
| Accusative | irrumantem | irrumāns | irrumantēs, irrumantīs | irrumantia | |
| Ablative | irrumante, irrumantī1 | irrumante, irrumantī1 | irrumantibus | irrumantibus | |
| Vocative | irrumāns | irrumāns | irrumantēs | irrumantia | |
1When used purely as an adjective.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.