irrumatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of irrumō.
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | irrumātus | irrumāta | irrumātum | irrumātī | irrumātae | irrumāta | |
| Genitive | irrumātī | irrumātae | irrumātī | irrumātōrum | irrumātārum | irrumātōrum | |
| Dative | irrumātō | irrumātō | irrumātīs | ||||
| Accusative | irrumātum | irrumātam | irrumātum | irrumātōs | irrumātās | irrumāta | |
| Ablative | irrumātō | irrumātā | irrumātō | irrumātīs | |||
| Vocative | irrumāte | irrumāta | irrumātum | irrumātī | irrumātae | irrumāta | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.