irruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of irrumpō.
Declension
First/second-declension adjective, with locative.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | irruptus | irrupta | irruptum | irruptī | irruptae | irrupta | |
| Genitive | irruptī | irruptae | irruptī | irruptōrum | irruptārum | irruptōrum | |
| Dative | irruptō | irruptō | irruptīs | ||||
| Accusative | irruptum | irruptam | irruptum | irruptōs | irruptās | irrupta | |
| Ablative | irruptō | irruptā | irruptō | irruptīs | |||
| Vocative | irrupte | irrupta | irruptum | irruptī | irruptae | irrupta | |
| Locative | irruptī | irruptae | irruptī | irruptīs | |||
References
- “irruptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- irruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.