kın
Turkish
Etymology
From Proto-Turkic *kï̄n (“sheath, scabbard”).[1]
Pronunciation
- IPA(key): /kɯn/
Declension
| Inflection | ||
|---|---|---|
| Nominative | kın | |
| Definite accusative | kını | |
| Singular | Plural | |
| Nominative | kın | kınlar |
| Definite accusative | kını | kınları |
| Dative | kına | kınlara |
| Locative | kında | kınlarda |
| Ablative | kından | kınlardan |
| Genitive | kının | kınların |
References
- Starostin, Sergei; Dybo, Anna; Mudrak, Oleg (2003), “*Kɨ̄n”, in Etymological dictionary of the Altaic languages (Handbuch der Orientalistik; VIII.8), Leiden, New York, Köln: E.J. Brill
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.