kayın

See also: Kayın and kayın-

Turkish

Etymology 1
kayın

From Old Turkic kadıŋ, from Proto-Turkic *Kadɨŋ (“birch tree”).

Noun

kayın (definite accusative kayını, plural kayınlar)

  1. beech (tree of genus Fagus)
Usage notes
  • The stress is on the last syllable, i.e. kayın.

Etymology 2

From Old Turkic kadın, from Proto-Turkic *Kādɨn (“relative-in-law”). Compare kadın, hatun.

Noun

kayın (definite accusative kaynı, plural kayınlar)

  1. -in-law
Declension
Inflection
Nominative kayın
Definite accusative kaynı
Singular Plural
Nominative kayın kayınlar
Definite accusative kaynı kayınları
Dative kayna kayınlara
Locative kayında kayınlarda
Ablative kayından kayınlardan
Genitive kaynın kayınların
Possessive forms
Singular Plural
1st singular kaynım kayınlarım
2nd singular kaynın kayınların
3rd singular kaynı kayınları
1st plural kaynımız kayınlarımız
2nd plural kaynınız kayınlarınız
3rd plural kayınları kayınları
Derived terms

Usage notes
  • The stress is on the last syllable, i.e. kayın.

Verb

kayın

  1. second-person plural imperative of kaymak
Usage notes
  • The stress is on the first syllable, i.e. kayın.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.