mansuetarius
Latin
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /man.su̯eːˈtaː.ri.us/, [mä̃ːs̠u̯eːˈt̪äːriʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /man.sweˈta.ri.us/, [mänsweˈt̪äːrius]
Noun
mānsuētārius m (genitive mānsuētāriī or mānsuētārī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | mānsuētārius | mānsuētāriī |
| Genitive | mānsuētāriī mānsuētārī1 |
mānsuētāriōrum |
| Dative | mānsuētāriō | mānsuētāriīs |
| Accusative | mānsuētārium | mānsuētāriōs |
| Ablative | mānsuētāriō | mānsuētāriīs |
| Vocative | mānsuētārie | mānsuētāriī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References
- “mansuetarius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.