miniatus
Latin
Etymology
From minium.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /mi.niˈaː.tus/, [mɪniˈäːt̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /mi.niˈa.tus/, [miniˈäːt̪us]
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | miniātus | miniāta | miniātum | miniātī | miniātae | miniāta | |
| Genitive | miniātī | miniātae | miniātī | miniātōrum | miniātārum | miniātōrum | |
| Dative | miniātō | miniātō | miniātīs | ||||
| Accusative | miniātum | miniātam | miniātum | miniātōs | miniātās | miniāta | |
| Ablative | miniātō | miniātā | miniātō | miniātīs | |||
| Vocative | miniāte | miniāta | miniātum | miniātī | miniātae | miniāta | |
References
- “miniatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “miniatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- miniatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.