musicatus
Latin
Etymology
Post-Classical, from mūsica (“music”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /muː.siˈkaː.tus/, [muːs̠ɪˈkäːt̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /mu.siˈka.tus/, [mus̬iˈkäːt̪us]
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | mūsicātus | mūsicāta | mūsicātum | mūsicātī | mūsicātae | mūsicāta | |
| Genitive | mūsicātī | mūsicātae | mūsicātī | mūsicātōrum | mūsicātārum | mūsicātōrum | |
| Dative | mūsicātō | mūsicātō | mūsicātīs | ||||
| Accusative | mūsicātum | mūsicātam | mūsicātum | mūsicātōs | mūsicātās | mūsicāta | |
| Ablative | mūsicātō | mūsicātā | mūsicātō | mūsicātīs | |||
| Vocative | mūsicāte | mūsicāta | mūsicātum | mūsicātī | mūsicātae | mūsicāta | |
Related terms
References
- “musicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- musicatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.