narzucić

Polish

Etymology

From na- +‎ rzucić.

Pronunciation
  • IPA(key): /naˈʐu.t͡ɕit͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ut͡ɕit͡ɕ
  • Syllabification: na‧rzu‧cić

Verb

narzucić pf (imperfective narzucać)

  1. (transitive) to throw or toss onto
  2. (transitive) to impose, to make someone accept something
  3. (transitive) to put on, to don in a hurry
  4. (reflexive) to impose oneself

Conjugation
Conjugation of narzucić pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive narzucić
future tense 1st narzucę narzucimy
2nd narzucisz narzucicie
3rd narzuci narzucą
impersonal narzuci się
past tense 1st narzuciłem narzuciłam narzuciliśmy narzuciłyśmy
2nd narzuciłeś narzuciłaś narzuciliście narzuciłyście
3rd narzucił narzuciła narzuciło narzucili narzuciły
impersonal narzucono
conditional 1st narzuciłbym narzuciłabym narzucilibyśmy narzuciłybyśmy
2nd narzuciłbyś narzuciłabyś narzucilibyście narzuciłybyście
3rd narzuciłby narzuciłaby narzuciłoby narzuciliby narzuciłyby
impersonal narzucono by
imperative 1st niech narzucę narzućmy
2nd narzuć narzućcie
3rd niech narzuci niech narzucą
passive adjectival participle narzucony narzucona narzucone narzuceni narzucone
anterior adverbial participle narzuciwszy
verbal noun narzucenie

Derived terms
noun

Further reading
  • narzucić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • narzucić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.