oneratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of onerō (“lade, burden”).
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | onerātus | onerāta | onerātum | onerātī | onerātae | onerāta | |
| Genitive | onerātī | onerātae | onerātī | onerātōrum | onerātārum | onerātōrum | |
| Dative | onerātō | onerātō | onerātīs | ||||
| Accusative | onerātum | onerātam | onerātum | onerātōs | onerātās | onerāta | |
| Ablative | onerātō | onerātā | onerātō | onerātīs | |||
| Vocative | onerāte | onerāta | onerātum | onerātī | onerātae | onerāta | |
References
- “oneratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- oneratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.