opbiepen
Dutch
Etymology
op (“up”) + biepen (“to beep”) (from English beep or independent onomatopoeia)
Inflection
| Inflection of opbiepen (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | opbiepen | |||
| past singular | biepte op | |||
| past participle | opgebiept | |||
| infinitive | opbiepen | |||
| gerund | opbiepen n | |||
| verbal noun | — | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | biep op | biepte op | opbiep | opbiepte |
| 2nd person sing. (jij) | biept op | biepte op | opbiept | opbiepte |
| 2nd person sing. (u) | biept op | biepte op | opbiept | opbiepte |
| 2nd person sing. (gij) | biept op | biepte op | opbiept | opbiepte |
| 3rd person singular | biept op | biepte op | opbiept | opbiepte |
| plural | biepen op | biepten op | opbiepen | opbiepten |
| subjunctive sing.1 | biepe op | biepte op | opbiepe | opbiepte |
| subjunctive plur.1 | biepen op | biepten op | opbiepen | opbiepten |
| imperative sing. | biep op | |||
| imperative plur.1 | biept op | |||
| participles | opbiepend | opgebiept | ||
| 1) Archaic. | ||||
Related terms
- bieper m
- gebiep n
Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.