origliare
Italian
Etymology
Borrowed from Old French oreillier, from oreille.
Verb
origliàre (first-person singular present orìglio, first-person singular past historic origliài, past participle origliàto, auxiliary avére) (transitive or intransitive)
- to eavesdrop
Conjugation
Conjugation of origliàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
| infinitive | origliàre | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| auxiliary verb | avére | gerund | origliàndo | |||
| present participle | origliànte | past participle | origliàto | |||
| person | singular | plural | ||||
| first | second | third | first | second | third | |
| indicative | io | tu | lui/lei, esso/essa | noi | voi | loro, essi/esse |
| present | orìglio | orìgli | orìglia | origliàmo | origliàte | orìgliano |
| imperfect | origliàvo | origliàvi | origliàva | origliavàmo | origliavàte | origliàvano |
| past historic | origliài | origliàsti | origliò | origliàmmo | origliàste | origliàrono |
| future | origlierò | origlierài | origlierà | origlierémo | origlieréte | origlierànno |
| conditional | io | tu | lui/lei, esso/essa | noi | voi | loro, essi/esse |
| present | origlierèi | origlierésti | origlierèbbe, origlierébbe | origlierémmo | origlieréste | origlierèbbero, origlierébbero |
| subjunctive | che io | che tu | che lui/che lei, che esso/che essa | che noi | che voi | che loro, che essi/che esse |
| present | orìgli | orìgli | orìgli | origliàmo | origliàte | orìglino |
| imperfect | origliàssi | origliàssi | origliàsse | origliàssimo | origliàste | origliàssero |
| imperative | — | tu | Lei | noi | voi | Loro |
| orìglia | orìgli | origliàmo | origliàte | orìglino | ||
| negative imperative | non origliàre | non orìgli | non origliàmo | non origliàte | non orìglino | |
Derived terms
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.