perhibitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of perhibeō
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /peˈri.bi.tus/, [pɛˈrɪbɪt̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /peˈri.bi.tus/, [peˈriːbit̪us]
Participle
perhibitus (feminine perhibita, neuter perhibitum); first/second-declension participle
- Having been ascribed; asserted
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | perhibitus | perhibita | perhibitum | perhibitī | perhibitae | perhibita | |
| Genitive | perhibitī | perhibitae | perhibitī | perhibitōrum | perhibitārum | perhibitōrum | |
| Dative | perhibitō | perhibitō | perhibitīs | ||||
| Accusative | perhibitum | perhibitam | perhibitum | perhibitōs | perhibitās | perhibita | |
| Ablative | perhibitō | perhibitā | perhibitō | perhibitīs | |||
| Vocative | perhibite | perhibita | perhibitum | perhibitī | perhibitae | perhibita | |
References
- “perhibitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.