perruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of perrumpō.
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | perruptus | perrupta | perruptum | perruptī | perruptae | perrupta | |
| Genitive | perruptī | perruptae | perruptī | perruptōrum | perruptārum | perruptōrum | |
| Dative | perruptō | perruptō | perruptīs | ||||
| Accusative | perruptum | perruptam | perruptum | perruptōs | perruptās | perrupta | |
| Ablative | perruptō | perruptā | perruptō | perruptīs | |||
| Vocative | perrupte | perrupta | perruptum | perruptī | perruptae | perrupta | |
References
- “perruptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- perruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.