plicatilis
Latin
Etymology
From plicō (“I fold, bend”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /pliˈkaː.ti.lis/, [plʲɪˈkäːt̪ɪlʲɪs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /pliˈka.ti.lis/, [pliˈkäːt̪ilis]
Adjective
plicātilis (neuter plicātile); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | plicātilis | plicātile | plicātilēs | plicātilia | |
| Genitive | plicātilis | plicātilium | |||
| Dative | plicātilī | plicātilibus | |||
| Accusative | plicātilem | plicātile | plicātilēs plicātilīs |
plicātilia | |
| Ablative | plicātilī | plicātilibus | |||
| Vocative | plicātilis | plicātile | plicātilēs | plicātilia | |
References
- “plicatilis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- plicatilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.