praecinctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of praecingō.
Participle
praecīnctus (feminine praecīncta, neuter praecīnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | praecīnctus | praecīncta | praecīnctum | praecīnctī | praecīnctae | praecīncta | |
| Genitive | praecīnctī | praecīnctae | praecīnctī | praecīnctōrum | praecīnctārum | praecīnctōrum | |
| Dative | praecīnctō | praecīnctō | praecīnctīs | ||||
| Accusative | praecīnctum | praecīnctam | praecīnctum | praecīnctōs | praecīnctās | praecīncta | |
| Ablative | praecīnctō | praecīnctā | praecīnctō | praecīnctīs | |||
| Vocative | praecīncte | praecīncta | praecīnctum | praecīnctī | praecīnctae | praecīncta | |
References
- “praecinctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praecinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.