praemonitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of praemoneō.
Participle
praemonitus (feminine praemonita, neuter praemonitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | praemonitus | praemonita | praemonitum | praemonitī | praemonitae | praemonita | |
| Genitive | praemonitī | praemonitae | praemonitī | praemonitōrum | praemonitārum | praemonitōrum | |
| Dative | praemonitō | praemonitō | praemonitīs | ||||
| Accusative | praemonitum | praemonitam | praemonitum | praemonitōs | praemonitās | praemonita | |
| Ablative | praemonitō | praemonitā | praemonitō | praemonitīs | |||
| Vocative | praemonite | praemonita | praemonitum | praemonitī | praemonitae | praemonita | |
References
- “praemonitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “praemonitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- praemonitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.