prodictus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of prōdīcō.
Participle
prōdictus (feminine prōdicta, neuter prōdictum); first/second-declension participle
- defered
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | prōdictus | prōdicta | prōdictum | prōdictī | prōdictae | prōdicta | |
| Genitive | prōdictī | prōdictae | prōdictī | prōdictōrum | prōdictārum | prōdictōrum | |
| Dative | prōdictō | prōdictō | prōdictīs | ||||
| Accusative | prōdictum | prōdictam | prōdictum | prōdictōs | prōdictās | prōdicta | |
| Ablative | prōdictō | prōdictā | prōdictō | prōdictīs | |||
| Vocative | prōdicte | prōdicta | prōdictum | prōdictī | prōdictae | prōdicta | |
References
- “prodictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- prodictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.