pronuntians
Latin
Participle
prōnūntiāns m, f, n (genitive prōnūntiantis); third declension
- Present active participle of prōnūntiō.
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | prōnūntiāns | prōnūntiāns | prōnūntiantēs | prōnūntiantia | |
| Genitive | prōnūntiantis | prōnūntiantis | prōnūntiantium | prōnūntiantium | |
| Dative | prōnūntiantī | prōnūntiantī | prōnūntiantibus | prōnūntiantibus | |
| Accusative | prōnūntiantem | prōnūntiāns | prōnūntiantēs, prōnūntiantīs | prōnūntiantia | |
| Ablative | prōnūntiante, prōnūntiantī1 | prōnūntiante, prōnūntiantī1 | prōnūntiantibus | prōnūntiantibus | |
| Vocative | prōnūntiāns | prōnūntiāns | prōnūntiantēs | prōnūntiantia | |
1When used purely as an adjective.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.