rectificatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of rectificō.
Participle
rectificātus m (feminine rectificāta, neuter rectificātum); first/second declension
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | rectificātus | rectificāta | rectificātum | rectificātī | rectificātae | rectificāta | |
| Genitive | rectificātī | rectificātae | rectificātī | rectificātōrum | rectificātārum | rectificātōrum | |
| Dative | rectificātō | rectificātae | rectificātō | rectificātīs | rectificātīs | rectificātīs | |
| Accusative | rectificātum | rectificātam | rectificātum | rectificātōs | rectificātās | rectificāta | |
| Ablative | rectificātō | rectificātā | rectificātō | rectificātīs | rectificātīs | rectificātīs | |
| Vocative | rectificāte | rectificāta | rectificātum | rectificātī | rectificātae | rectificāta | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.