reluctatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of reluctor.
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | reluctātus | reluctāta | reluctātum | reluctātī | reluctātae | reluctāta | |
| Genitive | reluctātī | reluctātae | reluctātī | reluctātōrum | reluctātārum | reluctātōrum | |
| Dative | reluctātō | reluctātae | reluctātō | reluctātīs | reluctātīs | reluctātīs | |
| Accusative | reluctātum | reluctātam | reluctātum | reluctātōs | reluctātās | reluctāta | |
| Ablative | reluctātō | reluctātā | reluctātō | reluctātīs | reluctātīs | reluctātīs | |
| Vocative | reluctāte | reluctāta | reluctātum | reluctātī | reluctātae | reluctāta | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.