rozgonić

Polish

Etymology

From roz- +‎ gonić.

Pronunciation
  • IPA(key): /rɔzˈɡɔ.ɲit͡ɕ/
  • Rhymes: -ɔɲit͡ɕ
  • Syllabification: roz‧go‧nić

Verb

rozgonić pf (imperfective rozganiać)

  1. (transitive) to scatter, to disperse, to break up
    Synonyms: rozegnać, rozpędzić

Conjugation
Conjugation of rozgonić pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive rozgonić
future tense 1st rozgonię rozgonimy
2nd rozgonisz rozgonicie
3rd rozgoni rozgonią
impersonal rozgoni się
past tense 1st rozgoniłem rozgoniłam rozgoniliśmy rozgoniłyśmy
2nd rozgoniłeś rozgoniłaś rozgoniliście rozgoniłyście
3rd rozgonił rozgoniła rozgoniło rozgonili rozgoniły
impersonal rozgoniono
conditional 1st rozgoniłbym rozgoniłabym rozgonilibyśmy rozgoniłybyśmy
2nd rozgoniłbyś rozgoniłabyś rozgonilibyście rozgoniłybyście
3rd rozgoniłby rozgoniłaby rozgoniłoby rozgoniliby rozgoniłyby
impersonal rozgoniono by
imperative 1st niech rozgonię rozgońmy
2nd rozgoń rozgońcie
3rd niech rozgoni niech rozgonią
passive adjectival participle rozgoniony rozgoniona rozgonione rozgonieni rozgonione
anterior adverbial participle rozgoniwszy
verbal noun rozgonienie

Further reading
  • rozgonić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rozgonić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.