rozprawić

Polish

Etymology

From roz- +‎ prawić.

Pronunciation
  • IPA(key): /rɔsˈpra.vit͡ɕ/
  • Rhymes: -avit͡ɕ
  • Syllabification: roz‧pra‧wić

Verb

rozprawić pf (imperfective rozprawiać)

  1. (reflexive) to get even, to hit back, to get revenge

Conjugation
Conjugation of rozprawić pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive rozprawić
future tense 1st rozprawię rozprawimy
2nd rozprawisz rozprawicie
3rd rozprawi rozprawią
impersonal rozprawi się
past tense 1st rozprawiłem rozprawiłam rozprawiliśmy rozprawiłyśmy
2nd rozprawiłeś rozprawiłaś rozprawiliście rozprawiłyście
3rd rozprawił rozprawiła rozprawiło rozprawili rozprawiły
impersonal rozprawiono
conditional 1st rozprawiłbym rozprawiłabym rozprawilibyśmy rozprawiłybyśmy
2nd rozprawiłbyś rozprawiłabyś rozprawilibyście rozprawiłybyście
3rd rozprawiłby rozprawiłaby rozprawiłoby rozprawiliby rozprawiłyby
impersonal rozprawiono by
imperative 1st niech rozprawię rozprawmy
2nd rozpraw rozprawcie
3rd niech rozprawi niech rozprawią
anterior adverbial participle rozprawiwszy
verbal noun rozprawienie
nouns

Further reading
  • rozprawić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • rozprawić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.