rugitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of rugiō.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ruˈɡiː.tus/, [rʊˈɡiːt̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ruˈd͡ʒi.tus/, [ruˈd͡ʒiːt̪us]
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | rugītus | rugīta | rugītum | rugītī | rugītae | rugīta | |
| Genitive | rugītī | rugītae | rugītī | rugītōrum | rugītārum | rugītōrum | |
| Dative | rugītō | rugītō | rugītīs | ||||
| Accusative | rugītum | rugītam | rugītum | rugītōs | rugītās | rugīta | |
| Ablative | rugītō | rugītā | rugītō | rugītīs | |||
| Vocative | rugīte | rugīta | rugītum | rugītī | rugītae | rugīta | |
Descendants
References
- “rugitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- rugitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.