scortian
Old English
Pronunciation
- IPA(key): /ˈʃortiɑn/
Etymology
From Proto-Germanic *skurtōną.
Conjugation
Conjugation of sċortian (weak class 2)
| infinitive | sċortian | tō sċortienne |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st-person singular | sċortie sċortiġe |
sċortode |
| 2nd-person singular | sċortast | sċortodest |
| 3rd-person singular | sċortaþ | sċortode |
| plural | sċortiaþ sċortiġaþ |
sċortodon |
| subjunctive | present | past |
| singular | sċortie sċortiġe |
sċortode |
| plural | sċortien sċortiġen |
sċortoden |
| imperative | ||
| singular | sċorta | |
| plural | sċortiaþ sċortiġaþ | |
| participle | present | past |
| sċortiende sċortiġende |
(ġe)sċortod | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.