septembrius
Latin
Etymology
From september. Attested circa 907 CE in Regino of Prüm's Chronica.
Pronunciation
- (Proto-Italo-Western-Romance) IPA(key): /setˈtɛmbrʲos/
Declension
Second-declension noun.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | septembrius | septembriī |
| Genitive | septembriī septembrī1 |
septembriōrum |
| Dative | septembriō | septembriīs |
| Accusative | septembrium | septembriōs |
| Ablative | septembriō | septembriīs |
| Vocative | septembrie | septembriī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Descendants
- Italo-Romance:
- Sicilian: sittèmmiru
- Ibero-Romance:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.