sprostać

Polish

Etymology

From s- +‎ prostać.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈsprɔs.tat͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɔstat͡ɕ
  • Syllabification: spros‧tać

Verb

sprostać pf

  1. (intransitive) to cope, to manage
  2. (intransitive) to match up, to live up [+dative = to something]

Conjugation
Conjugation of sprostać pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive sprostać
future tense 1st sprostam sprostamy
2nd sprostasz sprostacie
3rd sprosta sprostają
impersonal sprosta się
past tense 1st sprostałem sprostałam sprostaliśmy sprostałyśmy
2nd sprostałeś sprostałaś sprostaliście sprostałyście
3rd sprostał sprostała sprostało sprostali sprostały
impersonal sprostano
conditional 1st sprostałbym sprostałabym sprostalibyśmy sprostałybyśmy
2nd sprostałbyś sprostałabyś sprostalibyście sprostałybyście
3rd sprostałby sprostałaby sprostałoby sprostaliby sprostałyby
impersonal sprostano by
imperative 1st niech sprostam sprostajmy
2nd sprostaj sprostajcie
3rd niech sprosta niech sprostają
anterior adverbial participle sprostawszy
verbal noun sprostanie

Further reading
  • sprostać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • sprostać in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.