tribuens
Latin
Etymology
Present participle of tribuō.
Participle
tribuēns m, f, n (genitive tribuentis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | tribuēns | tribuēns | tribuentēs | tribuentia | |
| Genitive | tribuentis | tribuentis | tribuentium | tribuentium | |
| Dative | tribuentī | tribuentī | tribuentibus | tribuentibus | |
| Accusative | tribuentem | tribuēns | tribuentēs | tribuentia | |
| Ablative | tribuentī | tribuentī | tribuentibus | tribuentibus | |
| Vocative | tribuēns | tribuēns | tribuentēs | tribuentia | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.