ultus
Latin
Etymology
Perfect participle of ulcīscor (“I avenge; take revenge on”)
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈul.tus/, [ˈʊɫ̪t̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ˈul.tus/, [ˈul̪t̪us]
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | ultus | ulta | ultum | ultī | ultae | ulta | |
| Genitive | ultī | ultae | ultī | ultōrum | ultārum | ultōrum | |
| Dative | ultō | ultō | ultīs | ||||
| Accusative | ultum | ultam | ultum | ultōs | ultās | ulta | |
| Ablative | ultō | ultā | ultō | ultīs | |||
| Vocative | ulte | ulta | ultum | ultī | ultae | ulta | |
Descendants
- → Italian: ulto
References
- “ultus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “ultus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- ultus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.