vagatus
Latin
Etymology
Perfect active participle of vagor (“to ramble, to wander”).
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | vagātus | vagāta | vagātum | vagātī | vagātae | vagāta | |
| Genitive | vagātī | vagātae | vagātī | vagātōrum | vagātārum | vagātōrum | |
| Dative | vagātō | vagātō | vagātīs | ||||
| Accusative | vagātum | vagātam | vagātum | vagātōs | vagātās | vagāta | |
| Ablative | vagātō | vagātā | vagātō | vagātīs | |||
| Vocative | vagāte | vagāta | vagātum | vagātī | vagātae | vagāta | |
References
- “vagatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- vagatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.