waknen
Middle English
Etymology
From Old English wæcnan, from Proto-Germanic *waknaną.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈwak(ə)nən/, /ˈwaːk(ə)nən/
Conjugation
Conjugation of waknen (weak)
| infinitive | (to) waknen | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | wakn | [[{{{stem}}}ede]] |
| 2nd person singular | [[{{{stem}}}est]] | [[{{{stem}}}edest]] |
| 3rd person singular | [[{{{stem}}}eþ]], [[{{{stem}}}eth]] | [[{{{stem}}}ede]] |
| plural | [[{{{stem}}}en]] | [[{{{stem}}}eden]] |
| subjunctive | present | past |
| singular | [[{{{stem}}}e]] | [[{{{stem}}}ede]] |
| plural | [[{{{stem}}}en]] | [[{{{stem}}}eden]] |
| imperative | present | |
| singular | [[{{{stem}}}e]] | |
| plural | [[{{{stem}}}eþ]], [[{{{stem}}}eth]] | |
| participle | present | past |
| [[{{{stem}}}ende]], [[{{{stem}}}inge]] | [[{{{stem}}}ed]], [[y{{{stem}}}ed]] | |
Descendants
- English: waken
- Scots: wakin, waikin, walkin
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.