wyprawić

Polish

Etymology

From wy- +‎ prawić.

Pronunciation
  • IPA(key): /vɨˈpra.vit͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -avit͡ɕ
  • Syllabification: wy‧pra‧wić

Verb

wyprawić pf (imperfective wyprawiać)

  1. (transitive) to pack off, to send away
  2. (transitive) to curry (leather), to tan
  3. (reflexive) to go somewhere

Conjugation
Conjugation of wyprawić pf
    singular plural
person masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive wyprawić
future tense 1st wyprawię wyprawimy
2nd wyprawisz wyprawicie
3rd wyprawi wyprawią
impersonal wyprawi się
past tense 1st wyprawiłem wyprawiłam wyprawiliśmy wyprawiłyśmy
2nd wyprawiłeś wyprawiłaś wyprawiliście wyprawiłyście
3rd wyprawił wyprawiła wyprawiło wyprawili wyprawiły
impersonal wyprawiono
conditional 1st wyprawiłbym wyprawiłabym wyprawilibyśmy wyprawiłybyśmy
2nd wyprawiłbyś wyprawiłabyś wyprawilibyście wyprawiłybyście
3rd wyprawiłby wyprawiłaby wyprawiłoby wyprawiliby wyprawiłyby
impersonal wyprawiono by
imperative 1st niech wyprawię wyprawmy
2nd wypraw wyprawcie
3rd niech wyprawi niech wyprawią
passive adjectival participle wyprawiony wyprawiona wyprawione wyprawieni wyprawione
anterior adverbial participle wyprawiwszy
verbal noun wyprawienie

Derived terms
noun

Further reading
  • wyprawić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • wyprawić in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.