συγχωρέω

Ancient Greek

Etymology

From συν- (sun-, “with, together”) +‎ χωρέω (khōréō, “withdraw, give way”)

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.kʰɔː.ré.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.kʰoˈrɛ.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋ.xoˈre.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋ.xoˈre.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋ.xoˈre.o/

Mark the vowel length of the ambiguous vowel υ by adding a macron after it if it is long, or a breve if it is short. By default, Module:grc-pronunciation assumes it is short if unmarked.
[This message shows only in preview mode.]

Verb

συγχωρέω • (sunkhōréō)

to yield, give up

Conjugation

Present: συγχωρέω (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συγχωρέω	συγχωρέεις	συγχωρέει	συγχωρέετον	συγχωρέετον	συγχωρέομεν	συγχωρέετε	συγχωρέουσῐ(ν)
	subjunctive	συγχωρέω	συγχωρέῃς	συγχωρέῃ	συγχωρέητον	συγχωρέητον	συγχωρέωμεν	συγχωρέητε	συγχωρέωσῐ(ν)
	optative	συγχωρέοιμῐ	συγχωρέοις	συγχωρέοι	συγχωρέοιτον	συγχωρεοίτην	συγχωρέοιμεν	συγχωρέοιτε	συγχωρέοιεν
	imperative		συγχώρεε	συγχωρεέτω	συγχωρέετον	συγχωρεέτων		συγχωρέετε	συγχωρεόντων
		active
infinitive		συγχωρέειν
participle	m	συγχωρέων
	f	συγχωρέουσᾰ
	n	συγχωρέον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: συγχωρῶ (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συγχωρῶ	συγχωρεῖς	συγχωρεῖ	συγχωρεῖτον	συγχωρεῖτον	συγχωροῦμεν	συγχωρεῖτε	συγχωροῦσῐ(ν)
	subjunctive	συγχωρῶ	συγχωρῇς	συγχωρῇ	συγχωρῆτον	συγχωρῆτον	συγχωρῶμεν	συγχωρῆτε	συγχωρῶσῐ(ν)
	optative	συγχωροίην, συγχωροῖμῐ	συγχωροίης, συγχωροῖς	συγχωροίη, συγχωροῖ	συγχωροῖτον, συγχωροίητον	συγχωροίτην, συγχωροιήτην	συγχωροῖμεν, συγχωροίημεν	συγχωροῖτε, συγχωροίητε	συγχωροῖεν, συγχωροίησᾰν
	imperative		συγχώρει	συγχωρείτω	συγχωρεῖτον	συγχωρείτων		συγχωρεῖτε	συγχωρούντων
		active
infinitive		συγχωρεῖν
participle	m	συγχωρῶν
	f	συγχωροῦσᾰ
	n	συγχωροῦν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: συνἐχώρεον (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συνἐχώρεον	συνἐχώρεες	συνἐχώρεε(ν)	συνἐχωρέετον	συνἐχωρεέτην	συνἐχωρέομεν	συνἐχωρέετε	συνἐχώρεον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: συνἐχώρουν (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συνἐχώρουν	συνἐχώρεις	συνἐχώρει	συνἐχωρεῖτον	συνἐχωρείτην	συνἐχωροῦμεν	συνἐχωρεῖτε	συνἐχώρουν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: συγχωρήσω, συγχωρήσομαι, συγχωρηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συγχωρήσω	συγχωρήσεις	συγχωρήσει	συγχωρήσετον	συγχωρήσετον	συγχωρήσομεν	συγχωρήσετε	συγχωρήσουσῐ(ν)
active	optative	συγχωρήσοιμῐ	συγχωρήσοις	συγχωρήσοι	συγχωρήσοιτον	συγχωρησοίτην	συγχωρήσοιμεν	συγχωρήσοιτε	συγχωρήσοιεν
middle	indicative	συγχωρήσομαι	συγχωρήσῃ, συγχωρήσει	συγχωρήσεται	συγχωρήσεσθον	συγχωρήσεσθον	συγχωρησόμεθᾰ	συγχωρήσεσθε	συγχωρήσονται
middle	optative	συγχωρησοίμην	συγχωρήσοιο	συγχωρήσοιτο	συγχωρήσοισθον	συγχωρησοίσθην	συγχωρησοίμεθᾰ	συγχωρήσοισθε	συγχωρήσοιντο
passive	indicative	συγχωρηθήσομαι	συγχωρηθήσῃ	συγχωρηθήσεται	συγχωρηθήσεσθον	συγχωρηθήσεσθον	συγχωρηθησόμεθᾰ	συγχωρηθήσεσθε	συγχωρηθήσονται
passive	optative	συγχωρηθησοίμην	συγχωρηθήσοιο	συγχωρηθήσοιτο	συγχωρηθήσοισθον	συγχωρηθησοίσθην	συγχωρηθησοίμεθᾰ	συγχωρηθήσοισθε	συγχωρηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		συγχωρήσειν			συγχωρήσεσθαι		συγχωρηθήσεσθαι
participle	m	συγχωρήσων			συγχωρησόμενος		συγχωρηθησόμενος
	f	συγχωρήσουσᾰ			συγχωρησομένη		συγχωρηθησομένη
	n	συγχωρῆσον			συγχωρησόμενον		συγχωρηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: συνἐχώρησᾰ, συνἐχωρήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συνἐχώρησᾰ	συνἐχώρησᾰς	συνἐχώρησε(ν)	συνἐχωρήσᾰτον	συνἐχωρησᾰ́την	συνἐχωρήσᾰμεν	συνἐχωρήσᾰτε	συνἐχώρησᾰν
	subjunctive	συνχωρήσω	συνχωρήσῃς	συνχωρήσῃ	συνχωρήσητον	συνχωρήσητον	συνχωρήσωμεν	συνχωρήσητε	συνχωρήσωσῐ(ν)
	optative	συνχωρήσαιμῐ	συνχωρήσειᾰς, συνχωρήσαις	συνχωρήσειε(ν), συνχωρήσαι	συνχωρήσαιτον	συνχωρησαίτην	συνχωρήσαιμεν	συνχωρήσαιτε	συνχωρήσειᾰν, συνχωρήσαιεν
	imperative		συνχώρησον	συνχωρησᾰ́τω	συνχωρήσᾰτον	συνχωρησᾰ́των		συνχωρήσᾰτε	συνχωρησᾰ́ντων
passive	indicative	συνἐχωρήθην	συνἐχωρήθης	συνἐχωρήθη	συνἐχωρήθητον	συνἐχωρηθήτην	συνἐχωρήθημεν	συνἐχωρήθητε	συνἐχωρήθησᾰν
	subjunctive	συνχωρηθῶ	συνχωρηθῇς	συνχωρηθῇ	συνχωρηθῆτον	συνχωρηθῆτον	συνχωρηθῶμεν	συνχωρηθῆτε	συνχωρηθῶσῐ(ν)
	optative	συνχωρηθείην	συνχωρηθείης	συνχωρηθείη	συνχωρηθεῖτον, συνχωρηθείητον	συνχωρηθείτην, συνχωρηθειήτην	συνχωρηθεῖμεν, συνχωρηθείημεν	συνχωρηθεῖτε, συνχωρηθείητε	συνχωρηθεῖεν, συνχωρηθείησᾰν
	imperative		συνχωρήθητῐ	συνχωρηθήτω	συνχωρήθητον	συνχωρηθήτων		συνχωρήθητε	συνχωρηθέντων
		active					passive
infinitive		συνχωρῆσαι					συνχωρηθῆναι
participle	m	συνχωρήσᾱς					συνχωρηθείς
	f	συνχωρήσᾱσᾰ					συνχωρηθεῖσᾰ
	n	συνχωρῆσᾰν					συνχωρηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: συνκεχώρηκᾰ, συνκεχώρημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	συνκεχώρηκᾰ	συνκεχώρηκᾰς	συνκεχώρηκε(ν)	συνκεχωρήκᾰτον	συνκεχωρήκᾰτον	συνκεχωρήκᾰμεν	συνκεχωρήκᾰτε	συνκεχωρήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	συνκεχωρήκω	συνκεχωρήκῃς	συνκεχωρήκῃ	συνκεχωρήκητον	συνκεχωρήκητον	συνκεχωρήκωμεν	συνκεχωρήκητε	συνκεχωρήκωσῐ(ν)
	optative	συνκεχωρήκοιμῐ, συνκεχωρηκοίην	συνκεχωρήκοις, συνκεχωρηκοίης	συνκεχωρήκοι, συνκεχωρηκοίη	συνκεχωρήκοιτον	συνκεχωρηκοίτην	συνκεχωρήκοιμεν	συνκεχωρήκοιτε	συνκεχωρήκοιεν
	imperative		συνκεχώρηκε	συνκεχωρηκέτω	συνκεχωρήκετον	συνκεχωρηκέτων		συνκεχωρήκετε	συνκεχωρηκόντων
middle/ passive	indicative	συνκεχώρημαι	συνκεχώρησαι	συνκεχώρηται	συνκεχώρησθον	συνκεχώρησθον	συνκεχωρήμεθᾰ	συνκεχώρησθε	συνκεχώρηνται
	subjunctive	συνκεχωρημένος ὦ	συνκεχωρημένος ᾖς	συνκεχωρημένος ᾖ	συνκεχωρημένω ἦτον	συνκεχωρημένω ἦτον	συνκεχωρημένοι ὦμεν	συνκεχωρημένοι ἦτε	συνκεχωρημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	συνκεχωρημένος εἴην	συνκεχωρημένος εἴης	συνκεχωρημένος εἴη	συνκεχωρημένω εἴητον/εἶτον	συνκεχωρημένω εἰήτην/εἴτην	συνκεχωρημένοι εἴημεν/εἶμεν	συνκεχωρημένοι εἴητε/εἶτε	συνκεχωρημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		συνκεχώρησο	συνκεχωρήσθω	συνκεχώρησθον	συνκεχωρήσθων		συνκεχώρησθε	συνκεχωρήσθων
		active				middle/passive
infinitive		συνκεχωρηκέναι				συνκεχωρῆσθαι
participle	m	συνκεχωρηκώς				συνκεχωρημένος
	f	συνκεχωρηκυῖᾰ				συνκεχωρημένη
	n	συνκεχωρηκός				συνκεχωρημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.