διαλύτης
See also: διαλυτής
Ancient Greek
Etymology
From διαλύω (dialúō, “dissolve”) + -της (-tēs, suffix that forms nouns representing a state of being)
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /di.a.lý.tɛːs/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /di.aˈly.te̝s/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ði.aˈly.tis/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ði.aˈly.tis/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ði.aˈli.tis/
Noun
δῐᾰλύτης • (dialútēs) m (genitive δῐᾰλύτου); first declension
- dissolving, undoing, parting asunder
Declension
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ δῐᾰλῠ́της ho dialútēs |
τὼ δῐᾰλῠ́τᾱ tṑ dialútā |
οἱ δῐᾰλῠ́ται hoi dialútai | ||||||||||
Genitive | τοῦ δῐᾰλῠ́του toû dialútou |
τοῖν δῐᾰλῠ́ταιν toîn dialútain |
τῶν δῐᾰλῠτῶν tôn dialutôn | ||||||||||
Dative | τῷ δῐᾰλῠ́τῃ tôi dialútēi |
τοῖν δῐᾰλῠ́ταιν toîn dialútain |
τοῖς δῐᾰλῠ́ταις toîs dialútais | ||||||||||
Accusative | τὸν δῐᾰλῠ́την tòn dialútēn |
τὼ δῐᾰλῠ́τᾱ tṑ dialútā |
τοὺς δῐᾰλῠ́τᾱς toùs dialútās | ||||||||||
Vocative | δῐᾰλῠ́τᾰ dialúta |
δῐᾰλῠ́τᾱ dialútā |
δῐᾰλῠ́ται dialútai | ||||||||||
Notes: |
|
Further reading
- διαλύτης in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2023)
- διαλύτης - ΛΟΓΕΙΟΝ (since 2011) Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch) University of Chicago.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.