نكر

Arabic

Etymology

From the root ن ك ر (n-k-r). Cognate to Hebrew נָכְרִי (foreign, non-Jew), Ugaritic 𐎐𐎋𐎗 (nkr) and Akkadian 𒉽 (/nakāru/, to be an enemy or hostile, to oppose or be at war with a nation; to be alien, foreign or an outsider).

Verb

نَكِرَ (nakira) I, non-past يَنْكَرُ‎ (yankaru)

  1. to feel unfamiliar about
  2. to deny

Conjugation

Verb

نَكَّرَ (nakkara) II, non-past يُنَكِّرُ‎ (yunakkiru)

  1. to mask
  2. (grammar) to use (a noun) as indefinite

Conjugation

Noun

نَكَر or نُكْر (nakar or nukr) m

  1. verbal noun of نَكِرَ (nakira) (form I)

Declension

Adjective

نُكْر (nukr)

  1. afflictive, grave, abominable
    Synonyms: إِمْر (ʔimr), إِدّ (ʔidd)
    • 609–632 CE, Qur'an, 18:74:
      لَقَدْ جِئْتَ شَيْئًا نُكْرًا
      la-qad jiʔta šayʔan nukran
      You have done a grave thing!

Declension

South Levantine Arabic

Root
ن ك ر

Etymology

From Arabic نَكَرَ (nakara).

Pronunciation

  • IPA(key): /na.kar/, [ˈna.kar]
  • (file)

Verb

نكر (nakar), form I, present بنكر (binkir)

  1. to deny

Conjugation

    Conjugation of نكر (nakar)
singular plural
1st person 2nd person 3rd person 1st person 2nd person 3rd person
past m نكرت (nakart) نكرت (nakart) نكر (nakar) نكرنا (nakarna) نكرتو (nakartu) نكرو (nakaru)
f نكرتي (nakarti) نكرت (nakrat)
present m بنكر (bankir) بتنكر (btinkir) بنكر (binkir) مننكر (mninkir) بتنكرو (btinkiru) بنكرو (binkiru)
f بتنكري (btinkiri) بتنكر (btinkir)
subjunctive m أنكر (ʔankir) تنكر (tinkir) ينكر (yinkir) ننكر (ninkir) تنكرو (tinkiru) ينكرو (yinkiru)
f تنكري (tinkiri) تنكر (tinkir)
imperative m انكر (inkir) انكرو (inkiru)
f انكري (inkiri)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.