هنگام

From Middle Persian [script needed] (hngʾm /hangām/, “time, occasion”). Akin to Old Armenian հանգամանք (hangamankʿ); an Iranian borrowing.

هنگام • (hangâm, hengâm)

1. time, hour
   • 9th century, Firdowsi, Shahnameh

     ‏به جامسپ گفت ار چنین است کار
     به هنگام رفتن سوی کارزار‎

     ba jâmasp guft ar čenin ast kâr
     ba hangâm-î raftan sôy-î kârzâr

2. (rare) season
   • 11th century, Manuchehri

     ‏هنگام بهار است و جهان چون بت فرخار
     خیز ای بت فرخار و بیار آن گل بی خار‎

     hangâm-î bahâr ast u jahân čun but-î farxâr, xêz ay but-î farxâr u beyâr ân gul-î be xâr

• بهنگام‎ (behengâm)
• هنگامه‎ (hengâme)
• هنگامی که‎ (hengâmi ke)
• شباهنگام‎ (šabâhengâm)

• Steingass, Francis Joseph (1892), “هنگام”, in A Comprehensive Persian–English dictionary, London: Routledge & K. Paul
• MacKenzie, D. N. (1971), “hngʾm”, in A concise Pahlavi dictionary, London, New York, Toronto: Oxford University Press, page 42